Μουσικές εκπλήξεις της μικρής οθόνης

Η μουσική στις τηλεοπτικές σειρές από άποψη πρωτοτυπίας θυμίζει συνήθως μουσική ασανσέρ ή αναμονής σε γραμμή εξυπηρέτησης πελατών κινητής τηλεφωνίας. Στις σαπουνόπερες ένα μόνιμο κοντσέρτο εγχόρδων και τόσο σαξόφωνο που θα έκανε το Γιώργο Κατσαρό να αηδιάσει. Στα σήριαλ της ‘Αννας Αδριανού ό,τι παρτιτούρα δεν πρόλαβε η Χόλι Χάντερ στα Μαθήματα Πιάνου και γαλλική εύθραυστη ποπ τύπου Serge Gainsbourg. Στον Παπακαλιάτη όπου ως γνωστόν κάθε σκηνή ισοδυναμεί με επική κορύφωση ένα αφάν γκατέ από Πράισνερ, Μοιραίο Πάθος και γενικότερα όποιο σάουντρακ βρίσκεται στη δισκοθήκη ανύπαντρης σαραντάρας που μπερδεύει τα ‘Ανω Ηλύσια με τα Ηλύσια Πεδία.Στα αυτοτελή του Κοκκινόπουλου η βελόνα έχει κολλήσει στους Madrugada και τους 16 Horsepower και στις σειρές του Μανουσάκη σε όποιον απόφοιτο μουσικού ριάλιτι δεν βρήκε σλοτ στο Πάρτι Της Ζωής Σου για να αποκτήσει και αυτός τα 15 λεπτά ραδιοφωνικού airplay που δικαιούται.

Η προσεγμένη επιλογή των κομματιών μπορεί να πάρει μια άθλια σειρά και να την κάνει υποφερτή( λέμε τώρα). Η μια πολύ καλή σειρά να τη μετατρέψει σε μοντέρνο αριστούργημα. Τα 6 τελευταία λεπτά του Six Feet Under είναι πιθανότατα ό,τι πιο συγκλονιστικό έχει βγάλει ποτέ η μικρή οθόνη. Η μουσική επένδυση στο Weeds από το εναρκτήριο Little Boxes μέχρι τα διάσπαρτα indie διαμαντάκια που παρελαύνουν στους 4 κύκλους μας δίνουν, αν υποθέσουμε ότι η Μέρι Λουίζ Πάρκερ δε φτάνει, έναν ακόμη λόγο να υποκλινόμαστε. Το Gouge Away στο τέλος του τέταρτου κύκλου του Lost μας έκανε να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι μας. Μια απρόβλεπτη μουσική λούπα μπορεί να σε στείλει με εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο διάολο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί και με τις δύο έννοιες. Εξηγούμαστε:

Death In Vegas- Rocco/ Baywatch: Σε ένα δίκαιο κόσμο το όνομα του Ντέιβιντ Χάσελχοφ στην ηλεκτρονική μουσική θα στεκόταν δίπλα στους Kraftwerk και τους Orbital. Ο Hoff εκτός του ότι κάθε δίσκος που βγάζει γίνεται πολυπλατινένιος στη Γερμανία, εκτός του ότι τραγούδησε στις εκδηλώσεις για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου έχει γράψει ως γνωστόν Ο ΙΔΙΟΣ το theme του Knight Rider. Η σκηνή όπου υπό τους ήχους του electro- rock των DIV επιδεικνύει σε άλλη μια ευκαιρία τα ατσαλένια του μούσκουλα, αυτή τη φορά ανεβαίνοντας ένα βουνό( ένας Θεός ξέρει γιατί) σε γεμάτο δράση επεισόδιο του Μπέιγουοτς, της σειράς που ο Alpha βάζει δύο φορές την ημέρα μετά από λαική απαίτηση, είναι απλά ανεπανάληπτη.

Interpol- Untitled/ Friends: Τα χαμόγελα πάγωσαν. Εκατομμύρια στομάχια ένιωσαν ένα δυνατό σφίξιμο. Ο ένατος κύκλος της σειράς πέρασε στην ιστορία με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο.

Nick Cave feat. Kylie Minogue – Where The Wild Roses Grow / Μαρία Η ‘Ασχημη: Ακούγοντας το τραγούδι στο τελευταίο επεισόδιο( ναι, το είδαμε, πυροβολήστε μας) φανταστήκαμε τα ουρλιαχτά απόγνωσης από τις προέφηβες όταν στην τελευταία σκηνή ο Αλέξης θα σκότωνε τη Μαρία με μια κοτρώνα στο κεφάλι στις όχθες του Αλιάκμονα. It wasn’t meant to be…

Αν κάποιος θέλει να προσθέσει τη δική του εμπειρία ζούμε σε ελεύθερη χώρα.