Τηλεοπτικοί Κακοφωνίξ

Λίστα με τις 5 χειρότερες φωνές στην ιστορία της ροκ μουσικής δημοσίευσε πριν λίγες μέρες το blog του αμερικανικού καναλιού Spike TV. Στη λίστα φιγουράρουν κατά σειρά ο Bob Dylan, ο Vince Neil των Motley Crue, ο Fred Durst των Limp Bizkit, ο Chad Kroeger των Nickelback και στην κορυφή ο Scott Stapp των Creed. Τα συγχαρητήριά μας στους παραπάνω καλλιτέχνες που κέρδισαν επάξια τη θέση τους στη σχετική λίστα προκαλώντας ρήξη τυμπάνου, ρευματοειδή αρθρίτιδα και μανιοκατάθλιψη στον ανύποπτο ακροατή κάθε φορά που άνοιγαν το στόμα τους για να τραγουδήσουν.

Ο συνειρμός εύλογος και αναπόφευκτος: πάμε να δούμε τις 5 φωνές της ελληνικής τηλεόρασης που μόλις ψελλίζουν τις πρώτες τους συλλαβές μας φτάνουν στα πρόθυρα του anger management course.

5. Μαρία Γεωργιάδου: Αν και είναι λίγο ‘like 8 years ago’ αυτή η χαρακτηριστική ιντελεκτουέλ τσιρίδα μας έχει σημαδέψει ανεξίτηλα. Κάτι σαν Μίνα Αδαμάκη στο πιο ψωνισμένο και ‘Αννα Κουρή στο πιο κοσμοπολίτικο, τυλιγμένη στην ίδια συσκευασία. Κάνει το χαρακτήρα της νεόπλουτης, μπαμπάτσικης, φωνάσκουσας βλαχοκυράτσας που φοράει περιδέραια με πέρλες και διαβάζει ευλαβικά τη στήλη της Μαργαρίτας Μιχελάκου( ο οποίος παρεπιπτόντως κάνει θραύση στα σοκάκια της Αθήνας και φέρει την κωδική ονομασία Άβα Γαλανοπούλου) να μοιάζει σχεδόν αξιολάτρευτος.

4. Ρένος Χαραλαμπίδης: Τα συναισθήματά μας για το συγκεκριμένο γλοιώδη δανδή της κακιάς ώρας συνοψίζονται στους στίχους των Chumbawamba ” You think you’re God’s gift you’re a liar, I wouldn’t piss on you If you were on fire’. Οι γεμάτες φανφάρα διαφημίσεις που πρωταγωνιστεί με το μόνιμο trademark ύφος του αυτάρεσκου ψευτοδιανοούμενου, είτε πρόκειται για μπισκοτάκια είτε για το Conn-X, είναι απλά αλάτι στην πληγή.

3. Γιάννης Μποσταντζόγλου: Δώσαμε πραγματική μάχη για να αποβάλλουμε από τη μνήμη μας την όχι και τόσο μακρινή εποχή όπου στο τηλεοπτικό mainstream κυριαρχούσε το υποκριτικό μοντέλο ‘ουρλιάξτε σα να είστε frontmen grindcore μπάντας’ που επέβαλλαν με περισσή μαεστρία οι Ρήγας και Αποστόλου. Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου κατάφερε το ακατόρθωτο: ξεπέρασε με ευκολία σε αχρείαστα ντεσιμπέλ τη Τζέσυ Παπουτσή, την πρώτη διδάξασα στους τηλεοπτικούς βρυχηθμούς. Way to go, John.

2. ‘Ολες ανεξαιρέτως οι παρουσιάστριες του MAD: Σα να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι. Φορώντας μονίμως ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο, λίγο αλέγκρες, λίγο παιχνιδιάρες, λίγο ‘ακούω τα πάντα, ανάλογα με τη διάθεση’, λίγο ‘ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Πάουλο Κοέλιο’, λίγο ‘στον άντρα κοιτάω το χιούμορ και τα παπούτσια’ και με μηδενική χημεία με το auto cue. Παρά τις προσπάθειές τους να καθιερώσουν το κουλ νιαούρισμα( sic) η κατάρα της ανέμελης bimbo είναι δύσκολο να σπάσει. Ο Θέμης Γεωργαντάς μπροστά τους…όχι, δεν είναι.

1. Βασίλης Δρυμούσης: Κάθε φορά που βλέπω το Fight Club στη σκηνή που ο ‘Εντουαρντ Νόρτον στραπατσάρει το πρόσωπο ενός τύπου και ο Μπραντ Πιτ λέει ‘take him to the fucking hospital’ στη θέση του τύπου βλέπω αυτόν. ‘Οταν ανοίγει το στόμα του για να ξεστομίσει τα λαχαναγορίτικα σεξουαλικά του υπονοούμενα σκέφτομαι βασανιστήρια που κάνουν το Funny Games να μοιάζει με το Ντάμπο το ελεφαντάκι. Αν τον αποκαλέσεις τηλεοπτικό σκουπίδι προσβάλλεις βάναυσα τα σκουπίδια. Συμπέρασμα; Θα γεράσει στη μικρή οθόνη…